Op NU.nl lees ik: Voetbalvereniging Nieuw Sloten heeft het complete eerste zaterdagelftal geschorst na een incident waarbij een scheidsrechter werd belaagd door enkele spelers.
Het is eigenlijk een simpele maatregel die, mits consequent door alle clubs toegepast, veel wangedrag op de velden zal voorkomen. Het is zo simpel en voor de hand liggend, dat ik ook al weer het gemor hoor onder de mensen. Ze geloven hier niet echt in. Vooral omdat straf vaak weerstand oproept. Omdat een parkeerboete zo lullig overkomt. Omdat een rode kaart een leuke finale verstoort. Zeker als het een twijfelachtige is. En dat kan nogal eens voorkomen, want zo’n scheidsrechter mag niet, zoals wij thuis en de makkelijk oordelende commentatoren in de studio, de beelden nog eens rustig een paar keer overkijken.
Toezicht en handhaven kan niet zonder ‘hard’ optreden, als uiteindelijk niets anders overblijft. Doe je het niet, en dat gebeurt helaas nog veel, dan zijn we zachte heelmeesters die stinkende wonden veroorzaken. Dat zijn we met zijn allen tot nu toe, zeker op de amateur velden, geweest. Maar ook in het echte leven, bijvoorbeeld in de financiële sector zijn we het, ben ik bang, nog steeds.
Niemand heeft zin in toezicht. En al helemaal niet in handhaven. Het populistische geroep om keihard op te treden bij incidenten is er wel. Meestal gebaseerd op primaire lustgevoelens. Dat is weer het andere uiterste, ook (helemaal) niet goed. Maar gewoon alledaags optreden bij niet naleven laten we liever aan anderen over. Daarom ben ik blij met het optreden van de voorzitter van Nieuw Sloten. Nog blijer zou ik zijn met alle andere duizenden voorzitters, elftalleiders, aanvoerders, spelers en ouders die misdragingen aanpakken. Want het gebeurt wekelijks op alle velden. En we hebben allemaal een rol.
Vooral de zin “niemand heeft zin in toezicht en al helemaal niet in handhaven”, triggert me. In mijn beleving ontmoet bij handhaving altijd de wijze ouder het rebelse kind. Ofwel het cerebrum maakt kennis met de hersenstam en die date tussen die beiden is gedoemd om te falen. Daarom is het mooi dat de voorzitter van nieuw sloten daar duidelijk over is. Maar is daarmee de feedback overgekomen en leidt dat tot een duurzaam inzicht bij de gedumpte voetballers? Wellicht een exitgesprek met een verzameling reptielen? Welke vragen zouden effectief zijn?
Dat is mooi gesproken scheids! Mee eens. Het schorsen van een team is een ultimum remedium. We noemen dat de top van de handhavingspiramide. Daaronder zit een reeks van maatregelen, zoals de gele kaart, maar ook de donderpreek van de coach in de rust. De coach die zelf niet loopt te tieren langs de lijn; waar vind je ze nog? Of de lijst met gedragsregels die in de kantine hangt. Die ene rake zin tijdens de Nieuwjaarstoespraak van de voorzitter. Ook inmiddels verplichte spelregeltest voor de jeugd vanaf 16 hoort daarbij. Alles helpt en alles moet ingezet worden. Gewoon echt doen.